Dat is even schrikken: de bad boy van de Duitse techno die een ambient album maakt. T.Raumschmiere begon als punktechno-project van de voormalig punkdrummer Marco Haas en groeide uit tot één van de hardste en smerigste electropunk-artiesten. Die T.Raumschmiere is afwezig op dit titelloze zesde studioalbum, zijn eerste in zeven jaar en opgekomen op het vrij nieuwe Berlijnse label met de wat flauwe naam Album Label. Brian Eno en Erik Satie zijn hoorbare inspiratiebronnen voor Haas, maar zijn eerste stappen in een nieuw muziekgenre zijn onzeker. En dus schiet hij in een voor hem bekende houding: die van herriemaker. En dat pakt goed uit. In het rustieke ‘Anker’ introduceert Haas de eerste onregelmatigheden: ruis, hier en daar wat herrie. Best aardig. Daarna gaat hij steeds een stapje verder. Meer ontregelende herrie in het prachtige ‘Grotznogg’ dat aan Ryuichi Sakamoto en Satie herinnert. En dan is er ’007’: een gitzwart kunststukje dat ergens tussen ambient, industrial en krautrock zweeft. Het beklemt, duwt en trekt. Haas laat de analoge synths net niet oversturen. Gecontroleerde chaos die klinkt alsof het ieder moment mis kan gaan. Anti-ambient, wellicht. Zoals ze gemaakt werd in het Birmingham in de jaren 1990, door Kevin Martin illbient gedoopt. Ambient voor een dystopische wereld. Daarna bouwt Haas weer langzaam af, alsof hij geschrokken is van zijn vermogen om muziek te creëren die nog harder is dan zijn punktechno. Wordt ongetwijfeld vervolgd.