Go March is een band uit Antwerpen met goed volk in de rangen: zo zou je gitarist Philipp Weiss kunnen kennen uit Manngold, drummer Antoni Foscez van Statue en toetsenist Hans De Prins uit Shun Club, Expats of Broken Glass Heroes. Met hun volledig instrumentale debuutplaat bevinden ze zich op het kruispunt van krautrock, postrock en elektronica. De plaat is ontstaan tijdens jamsessies in de studio waar het initiële idee van gitarist Philipp Weiss was om een sound à la Boris of Lightning Bolt te produceren. Het is dus iets heel anders geworden, en we kunnen dat spijtig vinden omdat wij grote fan zijn van die bands, maar wat we ervoor in de plaats krijgen is helemaal niet mis. Knoerten van grooves en kosmische synths met een ferme snuif psychedelica en filmische aspiraties. Een hele boterham maar hun muziek is heel goed te behappen. Je kan er helemaal los op gehen op de dansvloer van een undergroundfeestje waar nog acid en goa wordt gedraaid bij ‘Like A Record’ ;of je kan verdwalen in de zalvende synths van ‘Slow Horse’ dat echo’s oproept van de krautsynthsoundscapes uit de jaren 1970. ‘White Lodge’ is er nog zo eentje waarbij je best op je rug van geniet. Het mag ook gejaagder zoals in ‘Chase’ waar de song doet wat hij belooft: je op de hielen zitten. Evengoed hoor je plots een flard Ozric Tentacles of denk je plots even dat Johnny Cash is herrezen als je de eerste minuten van ‘Earthbound’ hoort. Alle songs hebben één ding gemeen: ze bulken van de muzikaliteit en dynamische structuur.
