Tim Garratt componeert overdag soundtracks voor apps en games, en speelt na sluitingstijd het vuil van zijn ziel onder de schuilnaam Moon Zero. Zijn vorige album, ‘Loss’, leek een exercitie in erosie en vertwijfeling. Een af en aan vloeiende stroom drones en galm, waarin soms herkenbare geluiden uit stad, kerk en andere plaatsen uit het leven bovendreven, maar vooral ook langzaam verdronken. Maar de sfeer op dit nieuwe album is veel minder melancholisch. Garratt doet nog steeds aan wazige dronescapes, maar de toon is minder grauw, en soms bijna stoned. Een belangrijke drijver daarvan is de baslijn die onder een aantal nummers ligt, waardoor ze meer karakter krijgen dan alleen maar nog een stapeling drones. En op de nummers waar we het wel met opgerekte tonen alleen moeten doen, is de toon lichter, in beide betekenissen van het woord. ‘The Solipsist’ kent een opbouw waar Pimmon en Peter Wright eerder mee scoorden: van bijna meditatieve tonen, via een langzaam bijmengen van steeds erger vervormde geluiden, tot een geluidsstorm waar je graag je hoofd in hangt om even uit te waaien. De nummers daarna zijn weer meer amorf, maar er zit steeds een element van licht in de muziek, ondanks alle roet die er aan de speakers blijft kleven. Werkelijk nieuwe paden worden er niet bewandeld op deze plaat, maar voor iedereen die het vager wil dan Tim Hecker en warmer dan Indignant Senility en aanverwante isolationisten zou Moon Zero wel eens een aangenaam bad kunnen zijn.
