S/t

De naam van de band geeft het al een beetje weg. Smokemaster is een psychedelische rockband. Eentje uit Keulen dat debuteert met een heerlijk album dat de invloeden van Pink Floyd, The Colour Haee en The Doors (‘Astronaut Of Love’) weet te vertalen naar het huidige tijdsegment. Het orgeltje van Tack Tack vliegt heel geregeld volledig uit de bocht en ook zanger Björnson Bear doet het goed. Alleen zijn mond opendoen als het echt moet, en anders de muziek laten freaken terwijl hij zich wat met zijn mondharmonicaatje amuseert. Zijn stem zit ergens tussen die van Ozzy Osbourne en Jim Morrison in. Dat werkt prima bij deze met veel blues geïnjecteerde psychedelica waarbij de nummers al eens tien minuten mogen duren (‘Ear Of The Universe’). Smokemaster is op geen enkel moment grensverleggend. Hoeft niet, want de band klinkt gefocust, amuseert zich en levert een uitstekend album af voor oude (en nieuwe) psychrockers.

Iets minder psych is het Italiaanse duo Zolle: Stefano Contardi (drums, zang) en Marcello Bellina (gitaar, zang). Die zang is nieuw voor de band. Op hun vorige drie albums was daar namelijk niets van te bespeuren. Ook nu is er geen zang in de meeste nummers, maar als die er is, gromt en bromt die diep in de muziek of is die vervormd zoals we die horen in puur elektronische muziek. Die is behoorlijk stevig en neigt nogal naar Lightning Bolt. Zolle is weliswaar minder extreem, maar het ‘slachthuis’ (vertaling van de titel) wijst toch op een eerder sombere kijk op de mensheid. ‘Smachthuis’ vonden we trouwens een woord dat nog beter van toepassing is op de negen nummers. Ze werken versmachtend, als een slecht gevallen pil, wat ons doet aanbelanden bij de psychedelisch aandoende ondertoon van het album.

Een stem vinden we ook terug op het nieuwe album van Radar Men From The Moon uit Eindhoven, en dat is nieuw voor dit collectief. De band deed het voorheen namelijk grotendeels instrumentaal en wetende dat ze een split uit hebben met White Hills, eentje met 10.000 Russos en als Temple Ov BBV met Gnod, is de fuzzy en bij wijlen experimentele psychedelica nooit ver weg. De loodzware techno waarnaar de band op eerdere platen evolueerde, is bijna helemaal verdwenen. De toevoeging van een tweede drummer en een saxofonist, die ook de fanatiek klinkende zang voor zijn rekening neemt, deed de band besluiten een volledig andere richting in te slaan. Industrial aandoende krautrock met een punky benadering (denk Cop Shoot Cop, Hammerhead) en een misantropische insteek zoals Swans of Godflesh die aanhangen, primeren. De vindingrijkheid en de complete koerswijziging maakt dit album tot een absolute must voor degenen die zichzelf geen genregrenzen opleggen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Smokemaster_
geplaatst:
ma 15 feb 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!