Rauwe muziek voor rauwe tijden. Deze digital only-release van muzikanten die elkaar al langer kennen, maar nooit eerder samenspeelden als kwartet, is – zoals de bandnaam al suggereert – niet gemaakt om te behagen. Nu ja, ook die ‘samen spelen’ mag je met een korrel zout nemen, want door de quarantainemaatregelen werd noodgedwongen gemusiceerd op verschillende kluitjes en werden de aparte sporen vervolgens op elkaar gelegd. Door de twee drummers – Dylan Fuijioka en Thom Nguyen – garandeer je meteen al een rommelende en donderende ondergrond, met saxofonist Patrick Shiroishi (dubbelend op een zeurende ‘suona’, dat vooral gebruikt wordt binnen traditionele muziek uit China) en gitarist Tashi Dorji die de vrijheid nog eens aandikken met hun ontregelende tactieken. De sax houdt zich steevast op in skronky regionen, scheurend, schurend, krakend en piepend met een primitief dedain voor schoonheid, terwijl Dorji ook het volledige spectrum doorkruist, met percussieve accenten, ruw gerammel en noisy gefreak. Het is muziek die moedwillig dwarsligt en de confrontatie opzoekt zonder daarom te gaan irriteren, want daarvoor is de begeestering, de collectief gebalde vuist in deze turbulente lap punkimpro gewoonweg te groot.