The Best of Rumours, dat is wat je op de tweede Grauzone-dag van de Belgische band kunt verwachten. Rumours, ergens tussen triphop, synthpop en postpunk manoeuvrerend en bovenal geïnspireerd door de jaren 1990, werd recentelijk geconfronteerd met een samenstellingswisseling. Het leverde een zowel muzikaal als thematisch herbezinningsproces op, resulterend in wat een intense performance lijkt te zijn geworden.

Vanuit hun repetitiekot in Gent, een tot opnamestudio omgebouwde garage die vroeger toebehoorde aan Belgische elektro-act The Subs, spreken we Hannah Vandenbussche en Jonas Boermans van Rumours, die aldaar aan nieuwe muziek werken. Toch was het niet vanzelfsprekend dat er nog nieuw werk in Rumours zou zitten, daar de band een turbulente periode achter de rug heeft. De eind vorig jaar verschenen ep ‘How Many Roses’ – uitgebracht op sentimental, het label van het eveneens op Grauzone aanwezige Whispering Sons – is van die periode getuige: de groep, zich voornamelijk profilerend als elektronicaband, werd door het vertrek van een bandlid aan het wankelen gebracht. De ep plaatste zich midden in die situatie door de breuk muzikaal te onderzoeken.

Existentieel

‘Toen we ‘How Many Roses’ schreven, waren we nog maar met drie,’ vertelt zangeres Vandenbussche, daarmee doelend op het vertrek van toetsenist Pieter-Jan Cools, iets dat de band zwaar viel. ‘Het werkte niet meer zo goed tussen ons. Je zit zo veel samen en gaat diep met elkaar. Omdat we altijd echt als band functioneren, voelt dat haast alsof het gedaan is met je lief, snap je? Het is iets geweest dat we moesten verwerken en van ons af moesten schrijven,’ verklaart ze. In de vertwijfelde teksten en de meeslepende muziek is de existentiële noodzaak duidelijk hoorbaar. ‘Die ep hebben we eigenlijk vooral gemaakt voor onszelf, hoe raar dat ook klinkt. Het was voor ons een overgangsfase, een manier om te zoeken naar wie en hoe we als band konden zijn,’ valt Boermans haar bij.

Ook op de albumhoes, waar Vandenbussche gehuld in bruidssluier staat geportretteerd, lijkt dat idee symbolisch uitgewerkt: ‘Trouwen met iemand is nog altijd een sterk symbool waarvan we in tijden als deze niet weten of het zal blijven bestaan. Mensen zijn nou eenmaal meer gericht op het individu en fietsen sneller door alles heen. Ik merk dat ik totaal niet zo functioneer, en dat ik daarin misschien wel een beetje old school romantisch ben. Dingen zouden eeuwig moeten kunnen bestaan. Dat is ook een gevecht dat we aangaan met Rumours, iedere dag weer.’

Deze toewijding lijkt diep geworteld te zitten bij het hechte Rumours. Meer dan slechts te gaan over een vertrekkend bandlid, lijkt een nummer als het emotionele ‘The Diamond’ een algehele denkwijze te vertolken. ‘Het is een ode aan alle breuken die ik heb meegemaakt, en gaat over het vertrouwen dat je moet hebben om met iemand een relatie op te bouwen. Dat is iets vrij unieks in het leven, het hebben van diepe banden. Alle mensen rond mij zitten volledig in mijn leven, en niet voor maar een paar procent. Het lied gaat over wat benodigd is om real te zijn met iemand. Het is op die manier ook een liefdesverhaal, een manier van je overgeven aan de mooie dingen in het leven.’ De ep is daarin naar de bands eigen zeggen bitterzoet, en evenzeer een verhaal over verlies als een verhaal over hervonden trouw

‘Wij functioneren nog echt als band.’

Versterker

Met het vertrek van Cools, kwam de band uit bij Jan Berckmans. Aanvankelijk was dat enkel om ‘How Many Roses’ live ten gehore te kunnen brengen, maar inmiddels heeft hij een vaste plek in de band weten te veroveren. ‘We zitten al met drie ego’s, dus je moet wel karakter hebben om daar dan nog tussen te komen,’ lachen ze. ‘Jan maakt ambient en is veel bezig met geluid op zichzelf, wat een enorme toevoeging voor ons is. Hij kan bijvoorbeeld heel lang stilstaan bij hoe een synth klinkt. En hij speelt ook nog gitaar. We hebben sinds kort zelfs een gitaarversterker in onze studio gezet,’ vertelt Vandenbussche, waarna Boermans schertsend bijvalt: ‘Dat is misschien nog de opvallendste verandering, dat er nu zelfs een gitaar in Rumours kan zitten!’

Ook tijdens de Grauzone-performance is Berckmans van de partij. ‘Sowieso waren we super blij dat we eens uit ons kot mochten komen,’ vertellen ze enthousiast. En daar kwam nog bovenop dat de opnames van het concert niet op de minste locatie plaatsvonden: ‘Dat was in het museum van Oudenaarde. Iedere band speelde in een verschillend vertrek van het gebouw. Voor ons was dat een speciale ruimte met allemaal glasramen erin, dat was wel heel chique,’ vertelt Vandenbussche.

De band speelde er een set van vier lange nummers, vormgegeven als één grote trip. Niet voor niets wordt de band regelmatig geroemd om hun optredens. ‘Als je live gaat kijken, dan ga je bijna nooit het nummer horen zoals dat op de plaat staat,’ vertelt Boermans. ‘Zo beginnen we ‘Distance’ zoals het origineel, maar maken er op ongeveer een derde van het nummer een krautrockversie van. En ‘Seven’, de afsluiter, heeft de meest gigantische climax gekregen die we ooit hebben gespeeld.’ De twee klinken tevreden. ‘De donkere muziekkeuze, de bijzondere locatie en hoe alles in beeld is gebracht, gaat denk ik wel kloppen met hoe we zijn,’ vertelt Boermans. ‘Een korte, maar intense trip. The Best of Rumours, eigenlijk,’ vult Vandenbussche aan.

Groepsgevoel

De band combineert een mengelmoes aan genres die vooral terug te voeren lijkt op het decennium waarin de muzikanten zijn opgegroeid. ‘We zijn gewoon 90s-kids,’ licht Boermans toe. ‘Van wat toen we jong waren voorbijkwam, is veel blijven hangen. Die jaren hebben een esthetiek die voor ons heel vertrouwd klinkt. Deels omdat we een elektronische band zijn en daarmee in de jaren 1990 enorm is geëxperimenteerd. Het was een tijd voor bands. Tegenwoordig is dat minder zo, terwijl wij eigenlijk nog steeds daarin thuishoren. De tijd is hard veranderd, maar we willen dat verhaal blijven vertellen,’ stelt hij. ‘We beseffen steeds meer dat we daarin een uniek concept hebben: we schuiven niet één iemand naar voren en functioneren nog echt als band.’

De studio in Gent blijkt voor dat groepsgevoel een perfecte uitvalsbasis. ‘We werken hier echt uren aan één stuk met elkaar, maar het kan evengoed zijn dat we een dag weinig muziek maken en de hele tijd babbelen en naar muziek luisteren. Rumours is een groter gegeven dan alleen samenkomen om te repeteren. Het is iets indringends in onze levens,’ vertelt Boermans. De luistersessies beïnvloeden indirect de releasereeks waar de groep nu aan werkt. ‘Portishead, Massive Attack, Radiohead van de jaren 2000, hiphop, jungle, en ook hedendaagse artiesten als Four Tet en Burial. Het zit ‘m vooral in een sfeer die aanleunt bij het idee dat we hebben van, breed genomen, het gevoel van die jaren 1990.’ Tot slot voegt Vandenbussche daar nog aan toe: ‘In ons nieuwe werk zitten ook opnieuw drum-‘n-bassinvloeden: breakbeats, sampling… Wat ons ook weer dichter terugbrengt bij triphop!’

Dit artikel verscheen eerder in GC #163.

Discografie