Ruins

Iedere songschrijver zal het wel eens meegemaakt hebben. Zo’n moment dat je zo overmand bent door emoties dat het je niet meer lukt om ze te transformeren tot iets dat jouw particuliere lijden overstijgt. Zo’n moment dat je alleen maar keer op keer een pianoriedel wilt herhalen en daarin verdwijnen. De nieuwe plaat van Grouper lijkt uit zo’n moment te zijn ontstaan. Vier kale folkliedjes, twee repetitieve pianostukken en twee soundscapes. Behalve de lange afsluiter uit die laatste categorie ontstond alles tijdens een residentie in het Portugese Aljezur, kort na het verbreken van een relatie. De plaat lijkt diep persoonlijk, maken we op uit enkele verstaanbare regeltjes van haar gefluisterde en dus verder nogal onduidelijke teksten (“Maybe you were right when you said, I’d never been in love”). Ze laat haar productieskills ongebruikt en doet nu eens niets om de kale kern van haar liedjes aan te vullen of te verbergen. Zodat pas in het slotstuk ‘Made Of Air’, dat al uit 2004 stamt, voor het eerste van enige compositionele evolutie sprake is. De rest is pure pianofolk zonder aankleding, lo-fi en semi-geïmproviseerd, getuige de Portugese krekels die op de achtergrond klinken in ‘Lighthouse’ en de magnetron die de eindeloze herhaling in het instrumentale ‘Labyrinth’ onderbreekt. De ongemakkelijke radicaliteit en de pijnlijke intimiteit zijn indrukwekkend, maar uiteindelijk wint een gevoel van teleurstelling. Grouper moest het nooit per se van haar liedjes hebben en ook de exemplaren hier zijn te kaal om echt als liedje te overtuigen, terwijl er qua geluid nu ook bijna niets gebeurt. Erger is dat alles zo dicht tegen het doodgespeelde cliché van de autobiografische singer-songwriter aan hangt, of dat versleten stijlmiddel van het divorce album. De plaat is mooi, maar uiteindelijk té minimaal.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
Grouper_Ruins
geplaatst:
ma 29 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!