Vier jaar geleden gaven velen geen cent voor de samenwerking tussen homies Killer Mike en El-P. New Yorkse avant-garde hiphop en southern rap in een Crystal champagne- fles door elkaar klutsen? Maar sceptici en criticasters kregen ongelijk, want ondertussen goot Run The Jewels al drie albums lang hun politieke verontwaardiging uit over een vet blingbling-feest. En groeide dat duo uit tot één van de succesvolste en meest veelbelovende alternatieve hiphop-acts. Hoewel ze hun status op ‘RTJ3’ bevestigen, verrassen Killer Mike en El-P niet op deze langspeler. Opnieuw springen onnozele rhymes haasje over met ernstige. En zelfverheerlijking en tongue-in cheek misogynie geven weer geregeld het estafettestokje door aan maatschappijkritische opwerpingen. Dat betekent wel niet dat het tweetal het vuur in zichzelf is kwijtgeraakt, want de muziek is bij momenten nog altijd top. Stotterende beats in ‘Call Ticketron’ stuwen de rappers vooruit en maken er zo een daverende track van. De whooo’s en samples in het midtempo ‘Legend Has It’ klinken urgent. Ook ‘Stay Gold’ is trager, en misschien iets meer onderkoeld, maar daarom niet minder overtuigend. Opgesmukt met bombastische synths zijn onder andere ‘Don’t Get Captured’ en ‘Thieves’, en klinken ok. ‘Down’ en ’2100’ dobberen rond op een naar moderne r&b verwijzend ritme, en zijn niet ok. Ok en niet ok worden normaal gezien niet gebruik in een recensie van een Run The Jewels-schijf. Maar nu dus wel, omdat er op deze vierde plaat net iets meer schoonheidsfoutjes staan dan op de vorige. Maar dat vergeven we Run The Jewels graag. Nog wel.