Room Inside The World

De Canadese band Ought heeft nieuw onderdak gevonden. Hun derde langspeler komt uit op Merge, terwijl hun twee vorige platen dat op Constellation deden.

Ought wordt nogal dikwijls onder de parapluterm ‘postpunk’ geborgen, hoe uitgehold deze term intussen ook mag zijn. Bij postpunk denken wij dikwijls aan grofkorrelige bands die hun tanden laten zien, liefst met wat schuim in de mondhoeken. Ought laat ook hun tanden zien, maar het zijn dikwijls hagelwitte blinkers op deze plaat.

Hun eerste albums waren rommeliger, bijtender en nooit minder dan boeiend, met echo’s van The FallTelevisionSonic Youth en nog een pak namen uit het postpunk-blik. Nu kunnen we stellen dat de verhuis naar Merge dan toch een lichte koerswijziging met zich mee heeft gebracht. Zelfs aan de hoes is deze al te spotten. Geen korrelig zwart-wit of abstract ruw schilderwerk, maar een dikke vaste arty lijnvoering.

Het begin van de plaat laat al direct een band horen die meer richting artrock opschuift. Geen stem meer die op een passend irritante wijze onder de huid kruipt. Eerder een manier van zingen die ons aan Jim Kerr van The Simple Minds doet denken. Het is niet zo erg als het klinkt, geloof ons. Ook de songs ontregelen zo niet meer. Ze hebben zich eerder in een keurslijf met grote epauletten gehesen. Zelfs Lloyd Cole en zijn Commotions struinen even door onze gedachten bij ‘Disgraces In America’, iets wat we ons bij die eerste platen nog niet konden voorstellen.

Ought in het nieuw dus, maar wij vonden hen beter passen in hun ouder, iets ruiger plunje.

tekst:
christophe vanallemeersch
beeld:
Ought_Room_Inside_The_Wo
geplaatst:
ma 6 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!