Rookblauwe singers

Met het uitstekende ‘Sand’ verklankt Dans Dans de kracht van de nuance. En tijdens het eerste van de twee releaseconcerten bewees het trio opnieuw dat ze hun muziek vol met subtiele accenten en vondsten erg knap kunnen overbrengen. Dans Dans live blijft the real deal.

Slumberland
Slumberland

Het voorprogramma Slumberland is dat ook, want multi-instrumentalist en instrumentenbouwer Jochem Baelus en de nieuwe drummer Frederik Meulyzer grepen de toeschouwers stevig bij de schabbernak. En verrasten die, want in vergelijking met de nummers op het titelloze debuut uit 2014 klonk Slumberlands kaduke psychobilly- electro blues vrijdagavond een stuk vrijer, percussiever en misschien ook wel iets gedrevener. Baelus en Meulyzer openden de set met een- als in reverse afgespeeld klinkende- loop, rinkelende belletjes en een improv-esque drumritme waarna Baelus zich Alan Vega– gewijs door een nieuw, drony en lofi-achtige bluesy punk track zong. Mooi was ook hoe het tweetal het publiek ademruimte gaf door in het nummer een break in te lassen, die door frivole fluitjes werd opgevuld. Daarop volgden een innig mooie – als vanuit een grote kartonnen doos gespeelde en met kaduke percussie opgesmukte- versie van het twee jaar oude ‘Tightropewalker’ en een wilde, ruw rammelende rocker. Er nog volgden nog een gruizige swamp-song en een schuifelende, schuinmarcherend, nachtelijk klinkend bluesnummer. En toen was de kous af. En hersteld met Singer-naaimachines of niet, Slumberlands gelaagde, uit huis-tuin- en keukengerief gewrongen muziek klonk- zoals tijdens vorige passages door Het Bos- boeiend, duister en inventief. En mee dankzij Meulyzer bedeeld met een extra portie drive .

Dans Dans - (c) Philippe Werkers
Dans Dans – (c) Philippe Werkers

Aan drive ontbrak het ook Dans Dans niet, maar hun optreden klonk net iets subtieler, fijnzinniger. En hun instrumentale jazz-blues-psychedelica misschien nog broeieriger, zoals de intro van het openingsnummer ‘TV Dreams’. Dankzij gitaarlicks die achteruit afgespeeld leken, kolkend klinkende effectpedalen en de uitgebeende stillere passages kreeg dat nummer op het podium nog meer genuanceerde diepgang. Prima klonk ook het frivole ‘Cargo’, dat iets manker galoppeerde dan op de lp. En waarvan de gitaarpartijen van Bert Dockx in real time iets krakkemikkiger klonken. In positieve zin van het woord, want ze droegen bij tot de charme van deze live-uitvoering. Die gitaarlijnen klonken ook behoorlijk trippy tijdens- het door een massieve bas-riff van Frederic Lyenn gestutte- ‘Vluchtheuvel’ en dus was de band goed op weg om er een wervelende set van te maken. Jammer genoeg werd die blitzkrieg even uitgesteld door een gesprongen snaar, het haalde immers even de vaart uit het optreden. Maar dat maakte Dockx daarna ruimschoots goed met een flinke portie ontspoord gitaarwerk en een geduldig opgebouwd en wel hele mooie, wat meer jazzy versie van ‘Close Your Eyes’. Tijdens dewelke het drietal zich naar hartenlust uitleefde, en Dockx zijn gitaar soms subtiel betokkelde en op andere momenten een pak smeuïge herrie uit zijn instrument perste. Ook sterk was de- slim uitgediepte- Ennio Morricone-cover ‘The Sicilian Clan’ vanop ‘I/II’. Uit die plaat plukte het drietal ook ‘Gazelle’, en ook dat nummer klonk als de ideale soundtrack bij een nachtelijke zoektocht die eindigt met een speelse, binnenstebuiten gekeerde versie van ‘Au Hasard’. Met dat juweeltje werd ook een roodgloeiend uitroepteken achter dit concert gezet. Dat donker, mysterieus, ongrijpbaar en prikkelend was. Net als de blauwe rook aan de ingang van het uitverkochte Bos.

Gezien: Slumberland + Dans Dans: 2 december, Het Bos, Antwerpen

tekst:
Koen Lauwers
beeld:
Dans-Dans-Philippe-Werkers
geplaatst:
zo 4 dec 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!