Rhizosphere

De veelzijdige Franse elektronicamuzikant Richard Pinhas is ondertussen wat bekender geworden dan in zijn beginjaren. ‘Rhizosphere’ is namelijk absoluut geen nieuwe plaat, maar is een heruitgave van zijn allereerste solo-album, nadat hij de progrockers van Heldon in de steek liet. Hij had net een Moog modulair systeem aangeschaft en met de hulp van de voormalige Heldon-drummer François Auger gaat hij volop aan het experimenteren. Doordat hij niet meer in groepsverband muziek hoeft te maken, voelt Pinhas de vrijheid in al zijn cellen kronkelen en gaat hij aan de slag. De plaat, die uitkwam in het gezegende jaar 1977 en aldus in de plooien der vergetelheid belandde want toen was er punk, is ook nu nog heel goed beluisterbaar. Vijf nummers fraai klinkende spacey synthesizermuziek, die de toen vijfentwintigjarige Pinhas als het ware uit de losse pols op de band zette. De drums zijn alleen aanwezig in de epische titeltrack (net geen achttien minuten). Het is het nummer dat zich het meest onderscheidt op de plaat, net omdat het zich los werkt van de invloeden van de Berlijnse school. De inventieve drums, met veel cimbalen, geven extra cachet aan de spacey geluiden van Pinhas zelf. Daardoor wordt dit een superieur stukje vroege elektronische muziek die op zich maar weinig meer heeft te maken met pure spacey synthesizermuziek. Het nummer neigt meer naar krautrock en dat maakt het nummer des te aangenamer om meermaals te beluisteren. Waar de rest van de plaat eigenlijk vooral historisch van belang is, en een belangrijke pion in het oeuvre van Pinhas, blijft dit stuk ook nu nog fier overeind.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
RichardPinhas_Rhizosphere
geplaatst:
vr 23 mrt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!