Een afbeelding van Bill Callahan

Review Bill Callahan (Paradiso, 2014)

Op 7 oktober 2019 staat Bill Callahan in TivoliVredenburg. Herlees hier de recensie van het optreden in Paradiso van Bill Callahan in 2014.

Iemand die zulke treurige liedjes schrijft als Bill Callahan moet wel ooit tragisch en/of onverwacht overlijden – zoals Elliott Smith of David McComb.

Bill Callahan heeft echter besloten dat ie hier nog een tijdje blijft, zo bleek uit zijn meest recente en tevens meest ‘optimistische’ album ‘Dream River’ en ook tijdens het concert in Paradiso, waar de oude, bittere en van smart doordrongen Smog-nummers een beetje uit de toon vallen.

Liefde

Is alles intussen ogenschijnlijk honingzoet in de liefde, bijtende commentaren op de wereld anno 2014 gaan Callahan nog steeds goed af.

Uitverkocht – zoals het concert de avond erna in de Brusselse AB – is het niet, maar Paradiso is toch tot de nok toe aangenaam gevuld.

Naast ons zit een man met een zoon van een jaar of vijftien. Aan de jongen is allemaal toch niet echt besteed, maar ons lijkt het onderdeel van een uitstekende muzikale opvoeding.

Achter ons is een man luid aan het sniffen bij elk gevoelig liedje – voorbije liefde? –  terwijl aan de andere kant een liefde opbloeit.

Paradiso

De zaal is echter vooral gevuld met veertigplussers in ruitjeshemden die datzelfde hemd wellicht niet meer hadden gewassen sinds hun eerste Callahan-concertervaring.

Voor de gelukkigen was dat misschien tijdens het legendarische Fast Forward Festival in 1994 in Nijmegen, waar onze voormalige hoofdredacteur Gé Huismans gastheer van een toen nog ziekelijk verlegen Bill Callahan mocht spelen.

Twintig jaar later staat de man uit Maryland zelfverzekerder op het podium.

Dream River

Live – met een bij momenten niet helemaal perfecte geluidsbalans – klinkt Callahan ook een stuk agressiever dan op ‘Dream River’ (2013), meer zoals op ‘Apocalypse’ (2011).

Hij brengt een mix van nummers uit beide albums, oudere nummers en een cover – maar ‘Small Plane’ en ‘Summer Painter’, respectievelijk het meest intieme en het meest verontrustende nummer uit ‘Dream River’, horen we jammer genoeg niet in Paradiso.

Na het rustig ingezette ‘The Sing’ (‘Dream River’) gaan Callahan en zijn driekoppige begeleidingsband steviger door met ‘Javelin Unlanding’ (‘Dream River’)- in Vlaanderen zelfs onverwacht een bescheiden radiohitje.

Spring

De openingszin ‘You looked like worldwide Armageddon while you slept’ komt er haast dreigend uit, en ook de muziek krijgt hier een onheilspellend ritme mee.

Het daaropvolgende bitterzoete ‘Our Anniversary’ (‘Supper’, 2003) had ie wat ons betreft mogen overslaan, want juist in de lang uitgesponnen versie van het daaropvolgende ‘Spring’ hoor je een ontketende Callahan: ‘All I want to do is to make love to you, In the fertile dirt, in the fertile dirt. With a careless mind’. 

De combinatie van een zang doortrokken van ruw en tegelijk teder verlangen en de snauwerige slide guitar is een mooie illustratie van de extremen in Callahans wereld.

America

Het valt op hoe Callahan zijn set heeft opgebouwd in blokjes. Na de nooit helemaal probleemloze liefde volgt de haat-liefde verhouding die hij heeft met zijn thuisland, met enkele nummers uit ‘Apocalypse’, zoals ‘Drover’, ‘One Fine Morning’ en natuurlijk ‘America’, dat een stompende beat en distortion meekrijgt met invloeden uit ‘appalachian folk’, de klank van de vergooide ‘american dream’.

Het warme rode licht van het eerste gedeelte is dan ook weg en heeft plaatsgemaakt voor duisternis, met slechts enkele spots boven de muzikanten.

Nog cynischer dan op plaat klinkt zijn stem in de live versie van ‘Ride My Arrow’ als hij zingt: ‘The land I love is splitting in two again and again and again / War muddies the river and getting out, we’re dirtier than getting in’.

Country

Callahan onthoudt ons zijn desillusies niet, maar – bijna als een priester – biedt hij ons ook troost op het juiste moment, met een in country gedrenkte cover van Percy Mayfields’ ‘Please Send Me Someone to Love’.

Alleen weet je niet of hij het meent. Die twijfel neemt nog een beetje toe wanneer gitarist Matt Kinsey tijdens de intro van ‘Seagull’ – onder droog commentaar van Callahan – in de coulissen verdwijnt, om halverwege terug te keren. Toevallig nét op tijd om de song te laten uitmonden in een lang uitgesponnen noisey versie.

TivoliVredenburg

‘Time itself means nothing / But time spent with you’ vat Callahan het nog eens kernachtig samen aan het einde. En weg is ie. Het publiek joelt, en na een paar minuten keren Callahan en zijn begeleidingsband nog eens terug met ‘Riding for the Feeling’ uit ‘Apocalypse’. 

‘It’s never easy to say goodbye / To the faces / So rarely do we see another one / So close and so long / I asked the room if I’d said enough / No one really answered / They just said, “Don’t go, don’t go” / Well all this leaving is neverending’.  

Hij komt vast nog wel een keer terug.


Gezien: Bill Callahan, Paradiso (Amsterdam), 10 februari 2014

Dit artikel is bijgewerkt op 22 juli 2019.


tekst:
Ruth Timmermans
beeld:
Pukkelpop 2014 - Bill Callahan 03
geplaatst:
ma 22 jul 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!