Het duo van zangeres Jessika Kenney en altviolist Eyvind Kang maakte eerder twee albums van een bijna onaardse schoonheid. De twee volgden daarop routes die langs muziek uit de middeleeuwen en uit oostelijke streken leidden. Hun nieuwste album ‘Reverse Tree’ bestaat uit twee concertopnamen, die ze maakten met geestverwante vrienden Stephen O’Malley en Oren Ambarchi op elektrische gitaren en celliste Hildur Guðnadóttir op kant A; en Gamelan Pacifica uit Seattle en een strijkkwartet op kant B. Kant A, die op naam staat van Kang, is geïnspireerd op een tekst van de achtste-eeuwse Chinese dichteres Hsueh T’ao. Ze schrijft met heimwee over een gedwongen verblijf in een grensstadje, ver van het hof met zijn verfijnde cultuur. Kang treft niet alleen het gevoel van een meditatief, maar pijnlijk diep verlangen; hij roept ook de geest van vroege Chinese hofmuziek op in klanken van sepia en parelmoerglans. Daarin speelt de fijnzinnige zang van Kenney een belangrijke rol. Haar stem windt zich licht en moeiteloos rond de pizzicati van viool en altviool, en de flageoletten van de twee gitaren. Kenney heeft zich op haar kant van deze lp laten inspireren door een gedicht van de Javaanse vorst Mangkoenegara IV, die betoogde dat ware kennis alleen gevonden kan worden met een zuiver hart. Tegenover het rondgestrooid getinkel in Kangs muziek zet zij gestreken klanken, op de gamelaninstrumenten en van het kwartet. Op zang wordt ze bijgestaan door de Indonesische vocaliste Nova Ruth. De muziek beweegt zich uiterst traag voort, waardoor je ruimschoots gelegenheid krijgt je aandacht te richten op de tintelende kleuren, de zwevingen van nabijgelegen tonen, tonen die zich langzaam splitsen en parallel gaan lopen, rillende en glinsterende stapelingen van brons en snaren. Dit is een schitterend pleidooi voor intense bespiegeling, dat de ogen verblindt en de oren streelt.
