Replicant

Op de hoes van het tweede album van Wires.Under.Tension staat een heel verhaal over hoe ‘Replicant’ tot stand is gekomen, de theorie achter het geluid van Wires.Under.Tension. Iets met pianola’s, de botsing tussen analoog geluid en muziekmachines die op commando werken en de menselijke natuur uitschakelen. ‘Replicant’ is geïnspireerd door de film ‘Blade Runner’, een dystopische wereld waarin de mens de controle over de techniek is verloren. Er zit dus een prachtige en weldoordachte theorie achter het geluid van Amerikaanse duo bestaande uit violist en programmeur Christopher Tignor en percussionist Theo Metz. Een verhaal waar dus elke recensie over dit album uitgebreid op in zal gaan als is het iets wat de schrijver zelf heeft ontdekt. Terecht, wellicht. Maar belangrijker is de impact van de plaat, op de luisteraar wel te verstaan. En dan is ‘Replicant’ een van de meest avontuurlijke platen die in 2012 te horen valt. Bombastische, maar verfijnde postrock, waarin hiphop, triphop en verschillende andere dansinvloeden verwerkt zijn. Het album bulkt van de meeslepende composities waarin voortdurend een vormenstrijd plaatsvindt, tussen het organische, het synthetische en geprogrammeerde robotica. Opzwepende dansnummers, met onverstaanbare zangsamples ingepakt en verstopt achter zware beats en dikke percussie lagen waar ingeblikte blazers en staccato snijdende strijkers overheen worden gejaagd die de eerder genoemde vormen strijd benadrukken. ‘Replicant’ is een plaat van contrasten, rond en hoekig op het zelfde moment, euforisch schreeuwend maar even goed dreigend op de achtergrond. En dat maakt Wires.Under.Tension keer op keer een meeslepend avontuur om naar te luisteren, een emotionele wildemansrit.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Wiresundertension_Replicant
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!