Mark E. Smith kon een sneer nooit laten liggen. Niet in het gewone leven en ook niet in zijn liedjes. Dit keer, het album verscheen oorspronkelijk in 2007, slaat ‘TLC’ op Spencer Birtwistle, Ben Pritchard en Steve Trafford, die in 2006 The Fall hadden verlaten. Dat lag uiteraard aan hen en niet aan het vrolijk tegendraadse karakter van de Meester zelf. Of zo zou Smith het toch hebben gesteld, toen hij nog rijkelijk alcohol kon drinken. In de huidige tijd is het nog zo jammer dat hij er niet meer is. Hij zou ongetwijfeld meer dan een beetje zijn gal hebben gespuwd naar aanleiding van de huidige coranacrisis. Nu houdt hij het bij ‘Insult Song’, waarvan de titel al meer dan genoeg vertelt. Potentiële hitjes, zelfs naar The Fall-normen, staan er niet echt op deze plaat. Slechte nummers ook niet, maar dat is bij deze band uit Manchester zelden het geval, tenzij het geneuzel van Smith niet aan jou is besteed. Het is een plaat die perfect past binnen het adagium dat John Peel, nu lekker pinten zuipend met zijn maatje Smith, over de band verkondigde: “They Are Always Different; They Are Always The Same”. Dat blijft ook zo ondanks de (Amerikaanse) kersverse bandleden, die zijn vrouw Elena in de band kwamen bijstaan. De heruitgave bevat twee cd’s vol demo’s en alternatieve versies van de nummers. Het interessants is echter de vierde cd, een concert in het Hammersmith Palais van 1 april 2007, met deels deze nummers en deels andere.