Reflections – Mojave Desert

Sam Shepherd, alias Floating Points dankt zijn roem in de eerste plaats aan een reeks invloedrijke elektronische singles, die een brug sloegen tussen broken beat, dubstep en deep house. Al in 2010 maakte hij een uitstapje naar live gespeelde muziek met het Floating Points Ensemble, waarmee hij eer betoonde aan de jazzrock en spacejazz van artiesten als Alice Coltrane en Sun Ra. Toch miste dat project de urgentie en de strakheid van zijn singles, en dat is ook de eerste indruk die dit nieuwe project, ‘Reflections-Mojave Desert’, maakt. Het gegeven is interessant: samen met een (rock)band trok Shepherd naar de Mojave-woestijn en geïnspireerd door de omgeving en het unieke geluid van de woestijn, namen ze ter plekke een plaat en een bijpassende documentaire op. Een fantastisch marketingpraatje, maar het resultaat is helaas middelmatig, en heeft nog het meeste weg van Klaus Schulzes soundtrack voor de film ‘Body Love’: een kabbelend, stemmig begin, langzaam meer vaart en dan een rockende climax die net binnen de lijntjes blijft. En dat dan een keer of drie. Het luistert lekker weg, maar het contrast met Shepherds hortende, stotende, schurende en knarsende singles is groot. Of vergelijk het eens met de postrock die Tortoise en Trans Am in de jaren 1990 maakten: zij tapten uit hetzelfde muzikale vaatje, maar voegden er een vervreemdende laag aan toe, die het interessant maakte. Dat laagje is Shepherd helaas vergeten. ‘Tesselations’ van Peverelist, alias Tom Ford, is dan al een stuk interessanter. In de loop van talloze singles en twee eerder albums heeft hij zijn mix van rave, Detroit techno en IDM tot een evenwichtig eigen geluid ontwikkeld. Nostalgie is een duidelijke drijfveer: zijn liefde voor het werk van artiesten als Model 500, Carl Craig en Drexciya ligt er duimendik bovenop. Niettemin zijn de zeven nummers die de kern van dit album vormen, volgroeid en doordacht genoeg om op eigen benen te staan. ‘Further Inland’ is een donker meesterwerkje en ‘Slice Of Life’ is misschien wel het meest dansbare nummer dat tot dusver onder de naam Peverelist uitkwam. Maar als het écht moet schuren, komen we bij Jasmine Guffond uit. Haar debuut ‘Yellow Ball’ uit 2015 was een fragiele, schemerige ambientplaat, die aan het werk van Grouper deed denken. ‘Traced’ lijkt eerder geïnspireerd door het werk van Tim Hecker, al propt Guffond haar composities lang niet zo vol. ‘Post Human’ en ‘GPS Dreaming’ lijken, alleen al vanwege de titel, maar ook vanwege de ongemakkelijke sfeer, rechtstreeks te verwijzen naar de grimmige soundtrack die Mica Lévi maakte voor de film ‘Under The Skin’, over een verdwaalde alien, die zich staande probeert te houden op aarde. Ook de glitchy elektronica van Holly Herndon is een referentie. Het resultaat is een plaat die je moeilijk voor je plezier opzet, maar die je wel bij je lurven grijpt en de fantasie prikkelt tot beelden, waarvan je wellicht niet eens had gedacht dat je ze in je had. Een onverwachte, maar prikkelende stap van Guffond.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
Floating_Points_Reflections_-_Moja
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!