Bardo Pond, het eigenwijze kwintet uit Philadelphia, Pennsylvania, timmert sinds 1991 aan de weg. Een echt groot publiek heeft de groep nooit bereikt, maar dat zal hen worst wezen. Connaisseurs dragen deze band in het hart, vooral omwille van hun ongebreidelde experimenteerlust met psychedelica, postrock, acid en spacerock, shoegaze, drones en noiserock. Door drugs geïnspireerde muziek vormt het bindmiddel, wat ook veel van de albumtitels kenmerkt. De laatste drie kalenderjaren bracht het kwintet telkens een twee covers tellende ep uit voor Record Store Day. Wel, om al die ellendelingen een neus te zetten die proberen geld te slaan uit de meestal beperkte uitgaven, bundelt Bardo Pond die drie platen in een box en brengt ze uit tijdens de zomer. Zo. Da’s een mooie neus. Op ‘Rise Above It All’ (2013) horen we Funkadelic‘s ‘Maggot Brain’. De fluit van Isobel Sollenberger trekt het laken naar zich toe en steekt Eddie Hazels gitaarsolo naar de kroon, al krijgt ze weerwerk van de twee broers annex gitaristen Michael en John Gibbons. Het mag zelfs nog wat trippier dan het origineel: meer dan twintig minuten uit ons gefloten dak. ‘The Creator Has A Master Plan’ is er eentje van Pharaoh Sanders, dat op zijn album ‘Karma’ uit 1969 stond. Het origineel duurde al meer dan een half uur. Bardo Pond halveert de tijdsduur en brouwt van er een vreemd soort jazzrock mee, de emotionele rollercoaster van het origineel helemaal inpassend in het eigen geluid. De frêle stem van Sollenberger geeft halfweg een apart cachet aan het nummer. ‘Looking For Another Place’ (2014) bevat ‘Ride Into The Sun’ van The Velvet Underground en ‘Here Come The Warm Jets’ van Brian Eno. Het eerste verscheen oorspronkelijk als single in 1969 en krijgt een behoorlijk freaky versie mee, waarop Sollenberger’s stem aanvankelijk domineert, waarna de rest de waanzin laat binnenkomen. Het initiële poppy aandoende nummer wordt zo helemaal in een freakversie gegoten, zoals The Velvet Underground ook live wel eens alle remmen los liet. Drie minuten worden er gewoon twintig. De Eno-cover stelt wel wat teleur. Het nummer op zich niet (een kwartier genieten), maar de manier waarop het wordt aangepakt. Dit is eigenlijk geen cover meer, maar een puur Bardo Pond frivooltje. In 2015 kwam het afsluitende ‘Is There A Heaven’ op de markt. Deze keer mogen Bryan Ferry (en Roxy Music) en Albert Ayler eraan geloven. ‘In Every Dream Home A Nightmare’ is een kwartier heerlijk nachtmerries opzoeken, terwijl ‘Music Is The Healing Force Of The Universe’ gewoon op het lijf van Bardo Pond lijkt geschreven. Vrijer interpreteren kan bijna niet, zelfs als het origineel al de grenzen aftastte. RSD heeft zijn nut, voor dit soort plaatjes, en aan die datum hoeft niemand zich meer te houden.
