Waarom volzinnen schrijven als je ook een album kan maken met teksten van opeenvolgende zelfstandig naamwoorden? Je zou het deconstructivistische rap kunnen noemen: beeldende trefwoorden zonder verder zinsverband schallen in hoog tempo raaskallend uit de speakers. Het debuutalbum van Fabrieke is een totaalpakket van tekst, muziek en beeld. De teksten zijn dan eens ironisch, dan weer cynisch; de muziek is stevig en rauw, maar kan ook de gevoeligheid van een ballad bereiken; en er is beeld zoals de clip van Machine waarin de homo ludens in optima forma aan het werk is: goed gek, gierend, gruizig. Tussen verschillende tours door in Nederland en België vond dit Amsterdams kwartet tijd voor het opnemen van hun eerste volwaardige album. Naast de standaard rockinstrumenten gitaar, bas en drums is er plek voor piano, elektronica en een cello. Elk element wordt ongedwongen maar afgewogen ingezet, ter afwisseling van de snerpende uithalen van de gitaar en de teksten die schommelen tussen abstract expressionistisch en dadaïstisch. De nummers schromen niet autobiografisch aan te doen of een stevige maatschappij-kritische noot te kraken. Een afwisselend debuut.