Pure nostalgie is dit voor iemand die is opgegroeid met punkrock. Zeker als we de eerste band horen die op dit album acte de présence geeft. Ons eigen Capital Scum weet er na al die lange jaren nog steeds een ferme politieke hardcorelap op te geven. ‘Condoleeza Lies’ trapt af, waarna nog vier potentiële hardcorekrakers volgen, volledig gestoeld op de traditie van bands als The Varukers, GBH en Discharge. Waar is de tijd? Capital Scum kan nog steeds met trots het vaandel van één der langst meedraaiende Vlaamse hardcorebands dragen. The Filth bestaat uit ex-leden van Ammoniak en maakt eerder een combinatie van street punk met hardcore, klinkt iets minder urgent maar wel uitermate oprecht en lekker agressief ook nog. Schijt aan alles zoals in de bands in de beginjaren van het genre. Rondslingerende hanenkammen gegarandeerd, voor hen die nog zo’n mensen kennen of weten te vinden. En Vlaams bovendien. Daarna volgen twee Duitse bands, met name Crushing Caspars en Scheisse Minelli. De eerste brengen lekkere crossoverhardcore, een beetje zoals Pro-Pain het hen zo goed voordeed maar dan Duits en minder kwalitatief en de tweede band heeft het meer voor lekker ruige skatepunk, die jammer genoeg nogal kwakkelig op de band werd gezet (wat een rotgeluid). Allemaal niets bijzonders en we hebben het allemaal al eens eerder gehoord, maar de eerlijke overtuiging waarmee ook deze bands hun ziel blootleggen, siert hen. Vernieuwend is deze cd nergens, populair zal geen van deze vier bands ooit nog worden maar binnen de beperkte hardcorescene kunnen ze alle vier hun mannetje staan en staan ze alle vier garant voor een stevig nostalgisch feestje met politiek al dan niet correcte teksten. Al zijn de twee Vlaamse bands toch overduidelijk de muzikale winnaars.