Na een start met donkere ambient met veel elektronica is Human Greed langzaam steeds meer opgeschoven in de richting van klassiek. Op het vijfde album ‘World Fair’ putten Michael Begg en Deryk Thomas plus consorten – waaronder deze keer onder meer Colin Potter, Pietro Riparbelli, Sophie Bancroft en Chris Connelly – uit zestiende eeuwse muziek, vermengd met field recordings, gedichten en ambient. De plaat is opgesplitst in vijftien nummers, maar is bedoeld om integraal te worden geluisterd, en trekt voorbij als een aaneenschakeling scenes uit een droom of een abstract theaterstuk. Muzikaal gaat de plaat van Dead Can Dance-stijl kamermuziek, naar ambient met geluidseffecten van kerkbellen en raven, via een folky liedje (Begg zit ook in Fovea Hex), naar langzaam escalerende drones die je uiteindelijk als storm om de oren gieren, om tot rust te komen een verre piano die doet denken aan Stars Of The Lid. De thema’s van de plaat zijn geloof en wetenschap, al laten de teksten het nodige over aan de interpretatie van de luisteraar, dus mogelijk zit ik er een heel eind naast. De combinatie met de middeleeuws aandoende, soms simpele melodielijnen maakt de zang oprecht en breekbaar (zelfs al is het onderwerp ‘singulariteiten’). ‘World Fair’ is het meest complexe Human Greed album tot nu toe. Op ‘Omega’, dat onder zijn eigen naam verscheen, probeerde Begg ook een diversiteit aan stijlen te combineren, maar die plaat wist nooit helemaal het idee van een collage te ontstijgen; dat lukt hen deze keer ruimschoots.