Vorig jaar verscheen ‘Michael’ van Les Sins. Dat is een zijproject van Chaz Bundick en dat is dan weer de man achter Toro Y Moi. Toen spraken we van een redelijk geslaagde koerswijziging. Bundick koos ervoor om iets minder vrijblijvend te klinken en te kiezen voor een duidelijke richting. Die was redelijk rechtdoor gemikt op de dansvloer, maar dat is ook een richting. Blijkbaar kan hij het echter niet laten om regelmatig een nieuwe, al dan niet hippe, verpakking te kiezen voor zijn hoofdproject. Op dit album horen we invloeden van jaren 1980 indiepop en van die ietwat slappe jazzrock uit de jaren 1970. Dat laatste is in hipsterland trouwens weer helemaal toegelaten nu Steely Dan aantrad op het Amerikaanse Coachella festival. Maar wild worden wij er niet van. Die laatste invloed wordt helemaal duidelijk in het behoorlijk lange slotnummer ‘Yeah Right’. Daarvoor hoorden we wel een paar nummers die ons prikkelden zoals de single ‘Empty Nesters’ of ‘Buffalo’. In de tekst van dat nummer wordt dan weer wel een manco blootgelegd van de muziek van Toro Y Moi. De tekst is behoorlijk post-ironisch te noemen, iets wat nogal vermoeiend wordt na een tijd. Bundick zoekt voor zichzelf misschien telkens een uitdaging door zijn muzikale focus telkens te verleggen. Op één of andere manier slaagt hij er ook telkens in om songs met ingenieuze popallures te fabriceren. En toch heeft hij ons nog nooit echt gebeten. Ook nu weer niet.