Een plaat die een titel heeft die gepikt is van Tom Waits doe je ons al een plezier en dan moeten we nog naar de plaat luisteren. Een nieuwe plaat van het gezelschap rond Marc Wetzels dat al jaren aan de weg timmert. Waarschijnlijk leggen ze, nu al tien jaar lang, muzikaal een te grillig parcours af om echt bekend te worden. Jammer, want met deze plaat bewijzen ze opnieuw dat ze goede songs kunnen schrijven compleet met catchy hooks. De muziek laveert tussen jazz, postpunk, postrock en indierock. Het is al prijs bij het begin van de plaat. Na een ietwat noisy intro knalt het titelnummer meer dan 7 minuten lang uit onze boxen. De vermelde genres passeren in deze ene song allemaal de revue. Op deze plaat werd de groep aangevuld met blazers en een vibrafoon. Hiervoor werd beroep gedaan op Han Stubbe, die we kennen van DAAU. Op regelmatige tijdstippen worden er in de plaat jazzy rustpunten ingebouwd. Ze gaven ooit bijzondere concerten waarbij alle aanwezigen een hoofdtelefoon krijgen. Hoe ze deze plaat live gaan brengen weten we niet. Hopelijk ook op een bijzondere manier. De plaat is alleszins weer meer dan geslaagd. Een verbetering na het ietwat halfslachtige Move/The Mountain. Wel weer een lelijke hoes, maar goed de mantel der liefde doet veel.