De jaren 1970 zijn terug en progrock is niet langer een vieze en beladen term. King Crimson mág dus weer lekker. Ook in metal keren steeds meer bands terug naar de zogenaamde progressieve geluiden van die tijd. Mastodon bijvoorbeeld. Maar ook Opeth is een markant voorbeeld van die bewuste sprong terug in de tijd. De begindagen van deze Zweedse band rond Mikael Åkerfeldt dateren van 1990, maar het is pas met hun achtste album Ghost Reveries uit 2005 – dat het écht snel is beginnen gaan. De wortels van Opeth liggen zonder meer in de death metal, maar met elk album werd er steeds meer getapt uit verschillende vaten: akoestische folk, jazz, (prog)rock, psychedelica, symfonische rock en zelfs blues. Akoestische gitaren, piano en zelfs zo nu en dan een ballade worden niet geschuwd. Het absolute summum van dit alles is Watershed dat zich laat definiëren als een opvallend intelligent, progressief én afwisselend opus dat meteen ook alle twijfelaars van repliek moet dienen: Opeth is misschien wel de relevantste metalband van het ogenblik die op een volstrekt geloofwaardige manier een ballade kan assimileren met maniakale blastbeats en infernale grunts.