Uit Cobonne, ergens in Frankrijk, verrast het zeskoppige gemaskerde monster dat zich Cowbones noemt, ons met een dijk van een gedementeerd schijfje garagepunk en dito elektro. Het jaar is nog maar pas van start en we hebben er al eentje om te onthouden. Twaalf nummers prijken op dit album, nummers die herinneringen oproepen aan The Mummies, vroege Cramps, een woeste Alan Vega zonder de rockabilly, het loodzware van Brainbombs, het kinderlijke minimalisme van Strangulated Beatoffs, de maffe blues van Workdogs en de superieure muzikale gekte van Cheater Slicks. Het zijn in ons universum niet van de minste vergelijkingen, maar ze zijn allemaal meer dan verdiend. Psychisch gestoorde, therapeutisch te gebruiken noise en postpunkrock in één, een bende freaks die freaky muziek maken die dermate verslavend klinkt dat we ons afvragen of we die andere te recenseren platen nog wel gaan beluisteren of dat we het voor deze keer gewoon bij ‘Vox populi Pollux’ gaan houden. Dol- en doorgedraaid is dit enkel op vinyl uitgebrachte album een magistrale opvolger voor hun in eigen beheer uitgebracht ‘To Speed, Shock, Spoken, Irregular New Verb’ uit 2011. Black Pistol Fire is een duo Canadezen die voor de oprichting van deze band, in Austin, Texas in 2009 waarnaar ze verkasten, door het leven ging als The Shenanigans. Die band bracht de plaat ‘Bombshell Baby’ uit, waarop Kevin McKeown (gitaar, zang) en Eric Owen (drums) achteraf nog bas toevoegden. Voor hun nieuwe groep besloten de twee om die bas helemaal overboord te gooien en het geluid nog meer southern te laten klinken dan voorheen. Het legde Black Pistol Fire geen windeieren. Nummers van hun twee vorige platen, ‘Black Pistol Fire’ (geproduceerd door legende Jim Diamond) en ‘Big Beat 59’, waren te horen in reclamespotjes en als soundtrack van televisieseries. Het houdt het duo, dat een geluid voortbrengt dat ergens tussen Creedence Clearwater Revival en The White Stripes valt te situeren, er niet van om lekker door te raggen. Of zoals op ‘Your Turn To Cry’ de banjo (of fiddle, het is niet echt duidelijk hoe ze het geluid voor elkaar kregen) boven te halen voor een potje onvervalste redneckblues. Met ‘Run Rabbit Run’ kiezen ze de blueskant van Led Zeppelin en opener ‘Alabama Cold Cock’ laat iedere luisteraar meteen alle hoeken van de kamer zien. The Black Keys een beetje beu? Opvolging is met Black Pistol Fire verzekerd.