Eigenlijk zou pianiste Marilyn Crispell al lang geen introductie meer nodig mogen hebben. De Amerikaanse was voorbestemd om een carrière uit te bouwen als klassieke concertpianiste, ware het niet dat ze rond haar dertigste het roer volledig omgooide. Een beslissing waar zij en haar grote schare fans nog altijd geen spijt van heeft. Na een lange samenwerking met Anthony Braxton en vruchtbare opnames met onder meer Gerry Hemingway en Paul Motian, werd het tijd voor een volledig zelfstandig project. Vignettes verzamelt zeventien bloedmooie nummers voor piano (solo), compositorisch voorbereid en met spontane improvisatie van het moment afgewerkt. De werkwijze had niet beter gekozen kunnen worden, want de intimistische muziek die Crispell uit haar klavier weet te toveren, bekoort enorm. Melodieuzere stukken met een vrij klassieke songstructuur (zoals de zacht melancholische wals Valse Triste of de frisse muzikale zonsopgang Gathering Light) wisselt ze af met zeven korte zogeheten vignettes: abstracte, poëtische klankfantasieën. Crispell koos in deze interludia of vormen ze nu nét de kern van de plaat? voor een sobere aanpak, waarbij vooral spanningsopbouw en strategische stiltes een grote rol spelen. Marilyn Crispell weet haar concept consequent door te trekken en smeedt met veel vakkennis de twee vormen tot één uitstekend geheel samen. Verplichte luisterbeurt.