In haar nieuwe verhalenbundel Veronderstellingen laat de Gentse schrijfster Annelies Verbeke in hoog tempo een lange rij bizarre personages passeren. In de vijftien korte verhalen laat ze onder andere een vrouw met een baard, een overdreven opdringerige verpleegster en een travestiet op leeftijd opdraven. Er zitten een paar aardige vondsten bij, zoals de hond die zichzelf van het leven berooft door in volle galop de snelweg op te sprinten. Ook een andere hond is memorabel: de gefrustreerde schnauzer die Rilke leest en een brief aan God typt (Waarom een schnauzer, Vader? Alle hallucinogene middelen die deze planeet rijk is en alle heersende waanzin ten spijt, zou geen levend wezen ook maar enigszins zijn geneigd zijn heil in mijn handen te leggen. Ik heb geen handen, Vader. Dit toetsenbord staat intussen vol krassen.)
De verhalen lopen wijd uiteen qua setting en personages, maar worden thematisch verbonden door de veronderstellingen die de karakters over elkaar hebben die soms wel, en vaker totaal niet stroken met de realiteit. Daarbij speelt Verbeke een slim spelletje met de lezer door personages ook subtiel terug te laten keren in verhalen die later volgen, waardoor je als lezer ook je eigen veronderstellingen bij moet stellen. Dat spelletje is aardig, maar weet de bundel als geheel niet te redden. Verbeke wordt door andere media geroemd om haar aanstekelijke fantasie en haar gevoel voor het absurde in deze bundel, maar op enige aanstekelijkheid heb ik haar fantasie nergens kunnen betrappen. Absurditeit is er in overvloed, maar omdat Verbeke weinig invulling geeft aan haar personages, voelen de verhalen wat leeg en oppervlakkig aan. Stilistisch is er weinig op de verhalen aan te merken, maar haar schrijfstijl is tegelijkertijd ook weinig verrassend. Als geheel voelt de bundel vooral truttig aan, vanaf de afgrijselijke boekcover tot aan de kleinburgerlijke leus Veronderstellingen kunnen de geestelijke gezondheid ernstige schade toebrengen! op de achterkant.