Wij schrijven recensies. Dat is niet ons beroep, maar toch doen we het. Recensies schrijven gaat als volgt. Eerst vinden we een pakje in onze brievenbus, met daarin een gloednieuw boek. We zijn altijd blij als we iets gratis krijgen, maar vrezen ook de verplichtingen die dat met zich meebrengt. Er zijn drie soorten boeken. 1. De boeken die wij nooit uit eigen beweging zouden lezen. Bij deze boeken wachten we tot de laatste dag om erin te beginnen, waarna we er snel door bladeren en iets ongeïnspireerds schrijven. 2. De boeken die wij wilden lezen. Hier beginnen we onmiddellijk aan. Daarna zijn we teleurgesteld of tevreden en proberen we onze mening zo precies mogelijk te formuleren, ook al zijn we ergens van mening dat die er eigenlijk niet toe doet. 3. De verrassende boeken. Wij weten niet wat we kunnen verwachten en beginnen te lezen met het gevoel dat een koorddanser heeft vlak voor hij van zijn touw gaat. Dat elk moment de ontnuchtering kan volgen. Varianten van ongemak valt in de derde categorie. We geven toe: we lazen het boek niet helemaal. Daar is het ook niet voor bedoeld. Lydia Davis schrijft verhalen die kort zijn. In plaats van alles achter elkaar te lezen, zodat haar verhalen elkaar alleen maar verdringen in ons hoofd, dienen we ze onszelf mondjesmaat toe. Dat hoort zo. Bijna elke pagina biedt iets nieuws, en wij proeven en zijn verbaasd om de smaken die ze ons voorschotelt. Lydia Davis maakt voor ons het ene literaire hapje na het andere. Zij verzwijgt ingrediënten en puurt alles uit tot op het bot. Wij moeten alleen maar proeven en niet denken aan al die taken die we nog moeten uitvoeren voor we doodgaan. Lydia Davis stopt de tijd, Lydia Davis is de kokkin. Lydia Davis schrijft literatuur. Wij kunnen alleen maar gewillig ondergaan. Recenseren doen we volgende keer wel weer.