Na het werk van Sasu Ripatti alias Vladislav Delay de afgelopen jaren een beetje te hebben gevolgd, kregen we het idee dat de Fin het wel gehad had met de techno, of het nou dubby, minimal of micro was. Het geluid op Whistleblower (1997) was warm en wollig, de plaat daarna, Tummaa, voelde al jazzy, en het album van zijn eigen kwartet, eerder dit jaar, voelde niet alleen zo, maar was het ook gewoon (incidentele noiseuitbarstingen daargelaten). Maar blijkbaar heeft de verkenningstocht lang genoeg geduurd. Eerder dit jaar verscheen al de 12inch Latoma, waarop Ripatti de dubtechno nog steeds een warm hart bleek toe te dragen, en nu is er Vantaa, zijn eerste album voor Raster-Noton. Dat betekent niet dat hij het typerende scherp gesneden geluid van dat label ook heeft overgenomen, want Vantaa is warm en heiig. Alles draait om een waas van geluiden, bastonen en polyritmes, die al doorrollend muteren. Melodie bestaat hooguit als suggestie, als flarden. Nieuw is het niet – in wezen is de formule dezelfde als op het meer dan tien jaar oude Multila maar Ripatti verstaat zijn vak als geluidsschilder. Scherpe randjes zitten er inmiddels niet meer aan, wat het allemaal wel een beetje braaf maakt. Middenin wordt Vantaa introspectief, bijna plechtig. Daardoor verbaast de plotse opgefokte technomutatie Lauma eerst, om daarna op de lachspieren te werken, maar het afsluitende Levite is met zijn vierkwartsmaat wel weer een mooi staaltje dubtechno.