Al sinds 1998 timmert Rod Modell aan de weg met muziek die minder draait om melodieën en composities en vooral om het beleven van geluid en ruimte. Vooral met het verbluffende “The Coldest Season”, dat 2007 onder de naam Deepchord presents Echospace verscheen, wist hij zijn naam stevig te vestigen. Desoriënterende lagen ruis en een keur aan verschillende echo’s en delays zorgen op dat album voor een intense, ongekende luisterervaring. Het is nog steeds het hoogtepunt in zijn oeuvre, dat langs lijnen der geleidelijkheid evolueert. Modell lijkt daarbij niet al te selectief. Gezien zijn output van de laatste jaren is het moeilijk voor te stellen dat hij ook wel eens iets op de plank laat liggen. Een overkill ligt dus op de loer en misschien is het dan ook de vraag wie er nog zit te wachten op nog een nieuw Deepchord-album, want op “Ultraviolet Music” – zijn, als ik goed geteld heb, vierde album voor het Soma-label - vinden we weer 21 (!) nieuwe variaties op dezelfde thema’s. De moeite waard zijn “Visible Audio” en “Red Sky”, waarmee de liefhebbers van Modells wat donkerdere werk bediend worden, terwijl “Radio Netherlands” en “Hyperborea” aansluiten bij het dub-achtige werk dat hij samen met Stephen Hitchell onder de naam Intrusion uitbracht. Verder is er helaas weinig wat na enkele luisterbeurten echt weet te beklijven.
Ashley Burchett, alias Ø [Phase] - niet te verwarren met Ø, het project van voormalig Pan Sonic-lid Mika Vainio - levert op “Alone In Time” elf stukken repetitieve, minimale techno, die vooral op de dansvloer goed zullen gedijen, maar bij elkaar niet echt een sterk album vormen en bovendien wat gedateerd aandoen, of is het als retro bedoeld? Invloeden van Model 500, met name het album “Deep Space” uit 1995, en het subtielere werk van Underground Resistance uit die tijd zijn duidelijk hoorbaar. Daar is op zichzelf natuurlijk weinig mis mee.
Veel interessanter is echter een ep als “Surf Dude” van Tlim Shug, op het Atheense Echovolt-label. In de vijf tracks op de deze 12” wordt het gruizige lo-fi-geluid van Moodymann en Omar S. gecombineerd met de grooves à la Floating Points. De combinatie van uiterst dansbare beats en melancholische, soms haast beklemmende akkoorden heeft een even vervreemdend als verslavend effect, zoals ook het vroege werk van Burial dat destijds had.