Improvisatie wordt al gauw gezien als een genre waarbij het van belang is om met een peinzend gezicht te luisteren, een frons in het voorhoofd. Alle hersencellen zijn er angstvallig op gespitst te doorvorsen wat zich op het podium, of in de ruimte tussen de oordoppen, afspeelt. Bij Trolleybus smelt die frons gelijktijdig weg met de angstvalligheid. De improvisaties van dit trio (Nora Mulder op piano, Yedo Gibson op rieten, Renato Ferreira op contrabas) hebben een uiterst plezierige lichtheid. Mulder beroert even vaak de snaren van haar piano als de toetsen. Het tinkelen van haar tokkelen geeft haar companen de mogelijkheid voor stil spel. Maar in een nummer als ‘Lijn 9 (Qingdao)’ glijden ze met even groot gemak de jazz in, althans iets dat daar sterk op lijkt. De piano zet de toon in hotsende, botsende aanslagen. Gibson saxofoon klaagt en jammert. Ferreira mept en plukt de snaren van zijn bas, terwijl hij onverstaanbare kreten slaakt. Vervolgens zet Mulder het op een hollen in het hoogste register, en Gibson gaat daar in een halsbrekende slalom doorheen. Het nummer eindigt met een indringend knorren, alsof ze het geluk verklanken van een aantal ronde varkens in een weldadig warme modderpoel. In het volgende nummer ‘Lijn 6 (Kabul)’ slaat Mulder (zo te horen) met de vlakke hand op de snaren van de piano, terwijl ze het sustainpedaal indrukt en weer loslaat. Met een ritmisch cluster dat opbloeit en weer gedempt wordt wekt ze Gibsons klarinet, die zich ploppend in beweging zet. Elk nummer heeft als titel een lijnnummer en een stad. Geen idee of er een dieper verband is tussen die steden, de nummers en de muziek. Ik denk het niet, eerlijk gezegd. Maakt eigenlijk niets uit. Dit is niet zomaar improviseren, dit is spelen. Luisteren tovert een brede glimlach tevoorschijn.