Er zijn verschillende bands met de naam Xibalba. Slowakije, Mexico en de Verenigde Staten hebben er elk een of meer van rondlopen. Degene die we hier in handen hebben, is het kwintet uit Pomona, Californië, al blijkt de band net zo goed Baltimore, Maryland als thuisbasis op te geven. In elk geval, beide voorgangers (‘Madre Mia Gracias Por Los Dios’ en ‘Hasta La Muerte’) verschenen ook al bij Southern Lord, dus Stephen O’Malley moet echt wel iets met deze band hebben. Verschroeiende hardcore, loodzware metal, beatdowns in grote hoeveelheden, breakdowns idem en Nate Rebolledo die vocaal nog agressiever tekeer gaat dan in zijn vorige incarnaties. Dat beschrijft zowat dit album, waarop acht krakers staan waarin als een Spaanse furie tekeer wordt gegaan. Niet luisteren met een houten kop, want dit vijftal laat geen spaander heel. Ingeblikt met de hulp van Taylor Young, die gelijkaardige krachttoeren uithaalde met onder meer Nails en Disgrace, kon het niet anders dan dat Xibalba opnieuw vernietigend zou uithalen. Dichter bij huis, in Parijs met name, loopt Cowards rond. Sinds 2012 brengt deze band een mengeling van furieuze hardcore, sludge, black metal, noise en een ongekende agressie die verwantschap vertoont met de hele H8000-scene van indertijd. Deze opvolger voor debuut ‘Shooting Blanks & Pills’ (2013) gaat nog een stapje verder in zijn woestheid. Tien nummers staan er op, waarin de bandleden hun frustraties botvieren. Met titels als ‘Shame Among Shame’, ‘Frustration (Is My Girl), ‘Birth Of The Sadistic Son’ en ‘Wish For Infamy’ moeten we er geen tekeningetje bij maken. Deze Fransen dingen naar een groter label en bewijzen dat ze de concurrentie best aankunnen. Geweldige plaat die blijft nazinderen eenmaal de rust is teruggekeerd (dat wil zeggen als de plaat gedaan is).