Torres’ vorige, ‘Sprinter’ uit 2015, behoorde tot het beste van dat jaar: ergens tussen indierock en singer-songwritermuziek, afwisselend intiem en flink rockend, en soms zelfs beide tegelijk. Vic Chesnutts prachtalbum ‘North Star Deserter’ was een uitstekend referentiepunt, en dan krijg je natuurlijk bonuspunten. Op ‘Three Futures’ lijkt bij de eerste luisterbeurt een heel andere artiest aan het werk te zijn. Het geluid van Torres is opgeschoven richting synthesizerpop en -punk, en er zijn regelmatig progrockachtige riffs te horen (gelukkig niet van het al te protserige soort). Chesnutt is niet langer een duidelijke referentie; ‘Third’ van Portishead wel; gitarist Adrian Utley van die band is ook weer van de partij. Het geluid is door die ontwikkelingen ook killer geworden: de warmte en intimiteit die ‘Sprinter’ zo krachtig maakten, zijn veel minder aanwezig. ‘Three Futures’ is ook veel extraverter. Maar na een paar luisterbeurten hoor je onder die synths en prog duidelijk Torres terug zoals we haar kennen. Het broeierige, ambientachtige ‘To Be Given A Body’ –een van de weinige ingetogen nummers op het album– doet toch sterk aan ‘Sprinter’ denken, hoezeer het jasje ook verschilt. En toch is er iets aan ‘Three Futures’ dat, hoe sterk soms ook, hoezeer de concurrentie er een flink poepje aan kan ruiken, net niet helemaal beklijft. En eerlijk is eerlijk: dat is voor een groot deel ook de schuld van die ijzersterke voorganger.
