Uit Groningen komt Sexton Creeps aanzetten met zijn tweede plaat en het is pas na herhaalde luisterbeurten dat we er echt de vinger op kunnen leggen. Het is dan ook een vreemd album. De band heeft een prominent aanwezige zanger, ook op het podium, die met het nodige charisma zingt. Toch wordt hij op meer dan de helft van de plaat monddood gemaakt, en dat stoort geen moment. Sexton Creeps is duidelijk vooral een eigenwijze groep die zijn songs laat gaan waar ze willen gaan, en daar dan ook ruimschoots de tijd voor neemt. Een mooi voorbeeld daarvan is het een kwartier durende Niple Of The World waarin de band een waaier aan psychedelische wegen inslaat zonder het noorden te verliezen. Een resem gastmuzikanten en een waaier aan instrumenten, met orgel, accordeon, viool en gitaren zorgen voor veel variatie en verruimen de mogelijkheden van de band. Ze willen namelijk psychedelisch aandoende muziek maken, vertaald naar de eenentwintigste eeuw. Daarmee onderscheiden ze zich niet alleen van de massa bandjes die eer betonen aan jaren 1960 psychedelica, tegelijk onderscheidt Sexton Creeps zich van het leger bandjes in het algemeen. Op G-Mineur Sext is duidelijk de invloed te horen van Frank Zappa, net zo geschift en geniaal tegelijk en ook nog eens hedendaags. Hats Off To Harm Wierda is dan weer een kort tussendoortje, maar het stukje zorgt toch voor de samenhang tussen de nummers die er rond hangen. En zo gaat de plaat door, laverend van de ene kant van het psychedelische universum naar de andere, met dan plots een stukje indierock met folkinslag, klinkend zoals de band voorheen klonk. Hun naam werd afgeleid van 16 Horsepower, maar van die muzikale invloed is nog nauwelijks iets te merken. The Sour Acre is eigenlijk gewoon verrassend goed en veelzijdig. Puik.