Een ouwetje (uit 2008) van het Zweedse duo Wildbirds & Peacedrums dat al jaren gestaag zijn eigen weg volgt. Zang van Mariam Wallentin en slagwerk van Andrea Werlin. Het is muziek die teruggebracht is tot de uiterste essentie, met alleen hier en daar wat verdubbelingen met behulp van studiotechniek. Ze doen op ‘The Snake’ wel concessies zie ze op andere albums zo gauw doen. Snaren, een mondharmonica waar Wallentin zoemend doorheen zingt. Ze is soms bepaald zachtmoedig in haar zang, zoals in ‘So Soft So Pink’. Maar zelfs als ze je ziel niet op de pijnbank legt, lijkt ze vuur te ademen. Met haar doorleefde gedrevenheid houdt ze de emotionele geladenheid op een hoog niveau. Anderzijds is daar toch steeds drummende partner Werlin, die haar stem met zijn slagen voortdrijft. Zijn inbreng kan heel kaal en elementair zijn, zoals in ‘Places’. Maar het wil ook gebeuren dat hij warmte inbrengt met gestemde percussie en aarzelend getokkelde snaren. Dit koppel is uitstekend op elkaar ingespeeld. Hoe sober ze ook zijn in hun materiaal, ze weten een hoge mate van variatie aan te brengen in hun nummers.