Hypnotiserende techno noir waarbij het ritme zo bedeesd klinkt, dat de plaat bijna beter als ambient zou gelabeld worden. Een plaat vol donkere en zware texturen. Giorgio Gigli heeft zoveel schoonheid in zijn muziek vervat, dat ‘The Right Place Where Not To Be’ bijna hoopvol klinkt, terwijl de duisternis en de apocalyps toch inslaat. De intense densiteit, de nauwelijks te doorgronde lagen van bedelvende klanken en de warmte hierin verstopt, werpt zich als zwarte aardegrond over de mensen heen. Geluiden slechts hoorbaar door de hoofdtelefoon. Bassen die diep binnenin zinderen. De wind die over de planeet waait. Obsessieve ritmes, lage tonen, een aanhoudend ritme. Dit is voor Giorgio Gigli de wereld wanneer mens en dier ophouden te bestaan. Enkel de leegte, de natuur en dit. Mooi.