Alice, Bloody Mary, Narcissus, Dracula – de spiegel heeft een speciale plaats in de literatuur. Hij toont de toekomst, de ziel (of het ontbreken ervan), overledenen of de kijker zoals hij werkelijk is. Muzikale verwijzingen zijn er ook legio, zij het vooral in teksten, want hoe laat je iets horen dat bij uitstek visueel is? In het tweede deel van ‘The Mirror Reversed’ van zijn dark ambientproject Funerary Call lijkt Harlow MacFarlane vooral de mystieke wereld aan de andere kant van het spiegelglas te willen laten horen. In één lang nummer van ruim drie kwartier wordt de luisteraar langs een reeks miniaturen geleid, die gescheiden worden door stilte maar onderling samenhangen door sfeer en klankbeeld. Het is een beetje alsof je door een reeks achter elkaar liggende donkere kamers loopt met steeds andere vaag bedreigende schilderijen en beelden er in. MacFarlanes palet bestaat uit drones, minimale synthesizertonen, onherkenbare geluiden, stilte en veel galm. Het persbericht maakt gewag van kwade krachten die genoemd worden in de Kabbala, maar ondanks de onmiskenbare donkere vibe van de muziek, is ze eerder bevreemdend dan kwaadaardig. Die ongrijpbaarheid maakt dit een fascinerende plaat. Wel een die aandacht vereist, want de compositie is behoorlijk amorf; er zijn geen thema’s, herhalingen of iets wat op melodie lijkt (en gelukkig ook geen kerkkoren, kettinggerinkel of andere obligate dark ambient-signaturen). Een gefragmenteerde afspiegeling van Nurse With Wounds ‘Soliloquy For Lilith’, Phaenon en Mick Harris’ werk als Lull.
