Het trio The Atomic Bitchwax, of kortweg TAB, uit New Jersey is toe aan zijn vijfde album en gooit daarvoor een en ander overhoop. Kregen de vorige vier schijven gewoon een nummer mee, nu koos de band voor een echte titel. Bevatten de vorige platen redelijk korte songs, voornamelijk instrumentaal van aard, om de tegendraadse riffs vorm te geven, deze keer werd geopteerd voor één lang nummer van een goeie veertig minuten. Hier en daar klinkt een overgang wel net iets te geforceerd en kon TAB de song in kortere stukken hebben opgedeeld. Ze zijn echter dwars geboren en gooien een vracht riffs op een hoop die hun progressieve stoner, geënt op de psychedelica en harde rock van de jaren 1970, tot een meeslepende luisterervaring maakt. De drie mannen, Chris Kosnik (bas, voorheen Black Nasa, Godspeed), Finn Ryan (gitaar, voorheen Core) en Bob Pantella (drums, voorheen Raging Slab, nu Monster Magnet) geven vooral de ruimte aan de gitaar, die soleert, riffs produceert als water en een ware storm weet te ontketenen. Gevarieerd uiteraard, want we vervelen ons geen seconde gedurende deze lange song. Zeker met de hoofdtelefoon op worden we goed bij de les gehouden. Laat in het stuk krijgt ook de bas een kort solomoment, en geeft zo toch nog een verrassende wending aan het stuk. Deze plaat doet ons wat denken aan een opgepimpte en hardere versie van Rush zonder zang. Vooral door de virtuositeit van de drie, al ligt die gezien hun muzikale verleden toch een beetje voor de hand. Benieuwd of ze dit The Local Fuzz in zijn geheel naar de podia weten te vertalen.