Er is veel water naar de zee gestroomd sinds Einstürzende Neubauten met essentiële albums als Kollaps (1981), Zeichnungen Des Patienten O.T. (83), Halber Mensch (85) en Haus Der Lüge (89) het era van de industriële muziek mee definieerde. Tabula Rasa uit 1993 betekende een radicale breuk met dat verleden. Conformistische(re) songstructuren, comtemplatieve schoonheid en verstilling drukken de initiële anarchistische, experimentele uitgangspunten steeds meer naar de achtergrond; staal, schroot en afval worden in toenemende mate vervangen door en in functie opgesteld van echte instrumenten en traditionelere liedjes. Interne onvrede over deze artistieke gang van zaken zorgt er bovendien ook voor dat de originele bezetting leegbloedt. Met het vertrek van Mark Chung en vooral FM Einheit worden de scherpe kantjes definitief uit het geluid weggegomd. Frontman Blixa Bargeld trekt steeds meer het laken naar zich toe, zijn stem en teksten worden met elk album meer in het voetlicht gezet. Op het ingetogen The Jewels is dat zonder meer ook het geval. Einstürzende Neubauten neigt steeds meer naar het soloproject van Bargeld waarbij de andere muzikanten op de achtergrond fungeren als begeleidingsband. Dat heeft echter ook zijn voordelen. Subtiliteit qua instrumentarium en geluid is op The Jewels de rode draad, precies omdat de rest zich terugplooit in een dienende rol en zich focust op sfeerschepping. Verrassen doet Einstürzende Neubauten helaas al lang niet meer, maar na het tegenvallende Alles Wieder Offen van vorig jaar, zijn we niettemin verplicht om ditmaal de loftrompet te steken. En dat is ondertussen geleden van Tabula Rasa. Al blijven we ons tegelijkertijd afvragen of er überhaupt een haan zou kraaien naar dit album indien dit een plaatje was geweest van gelijk welke andere band.