Van debuut Turning It Down Since 2001, de voorgaande plaat van dit trio Noren, kregen we maar niet genoeg, en dat zal met deze opvolger net zo zijn. Ons inziens kan die voorganger zelfs meteen de deur uit, want deze The Iron Point overklast die plaat op alle fronten. De nummers zijn beter, de productie is voller, de instrumenten donderen veel overweldigender en benaderen heel dicht wat deze band op een podium neerzet. Bas, drums en uitzinnige violen, meer hebben ze niet nodig om tot in alle hoekjes van onze hersenpan door te dringen en ook die laatste overgebleven hersencel op te sporen om zich te laten onderdompelen in dit meesterwerkje. Noxagt is op kruissnelheid: inventiever, logger, swingender, ritmischer, hypnotiserender, experimenteler en met meer maturiteit dan ooit, bestoken ze ons met negen nummers van een ongekend hoog niveau. Ze zijn trouwens snugger genoeg om voldoende variatie in te brengen: A Blast From The Past klinkt als Of Cabbages And Kings en dan vooral door de aan Algis Kyzys refererende basgeluiden. Doorheen Svartevatn raast Noxagt als een onvervalste Flying Luttenbacher, terwijl ze evengoed soms wat gas terug nemen, zoals in het afsluitende Regions Of May waar ze klinken als Sigur Ròs met ballen. The Iron Point blijft instrumentaal (met uitzondering van de korte gezongen interventie van de grootvader van violist Nils Erga) maar boeit van de eerste verzengende basstoot tot het afsluitende cymbaalstrelen. We zetten de cd nog maar eens op.