Door een vlugge wind worden we van het westen naar Moskou geblazen, de thuishaven van de band Silence Kit. Promo’s uit zulke verre plekken bereiken de Gonzo brievenbussen niet vaak en zo blijven we in het ongewisse over elke nieuwe vorm van muziek uit Rusland. Of soms dan… Om maar een toepasselijk voorbeeld te geven; je loopt op een Spaans festival een oosterlijke bekende tegen het lijf die je zo’n oosterse schijf in handen duwt. Door willekeurig ongeluk is ze haar Wit-Russische paspoort kwijtgeraakt eerder die dag. Gestolen. “Dat betekent een maand lang in Minsk wachten op een nieuw paspoort”, vertelt de dame stoïcijns én Russisch pur sang. “Maar het komt toch wel in Gonzo?” vraagt ze met een hoopvolle lach. “Natuurlijk”. Ook bij Gonzo komen muzikale fictie en levensverhalen wel eens samen in de reviewafdeling, vooral verhalen die staartjes hebben. Silence Kit is een vijfkoppige band en moet men niet verwarren met hun Amerikaanse postpunk naamgenoot met ’the’ ervoor. Het gitaargeluid in kernwoorden; postrock, punkrock en atmosferisch. Doet ons dat niet stiekem denken aan een stel Schotse gitaarhelden? Ook in Rusland heeft men inmiddels de vruchten van de Anglofonische postrockwereld weten te plukken, al zal deze stijl daar nog minder voor de alternatieve hand liggen dan voor onze eigen verwende oren en overdadig gestreelde kinnen. Wat Silence Kits geluid beslist een extrawaarde geeft, zijn de sporadische veldopnames en porties kabaalovergangen die uit het niets komen en waarbij gitaren er heerlijk op los jengelen. Het is postrock waarbij de punkethiek de bovenhand voert. Een uitdagende zwaai naar het westen en dat vanaf het eigen Lemonsmellstreet label. Die Moskovieten durven maar, en met goed recht. En de paspoortkwestie? We zijn nog in het ongewisse.