Ben Frost houdt niet van halve maatregelen. Hard is bij hem niet zo maar een beetje hard, het is van een oorverdovende, atoomsplijtende luidheid. Tijdens een optreden in de Effenaar bracht hij de hele ruimte in trilling. Alles wat maar enigszine los zat, begon te rillen, te ratelen en te gonzen. En het meest verbijsterende was dat de trillingen zich verplaatsten. Soms zaten ze onmiddellijk naast je, dan weer kwam de stellage waar de podiumlichten aan hingen tot leven. Die titanische klanken slingert hij ook je oren binnen op ‘The Centre Cannot Hold’, een muzikale gedachtengang waarin zijn overdonderende, brullende en raspende bassen een centrale rol spelen. Maar daaromheen weeft hij fijnmaziger geluiden, opspringende nootjes, schuivende akkoorden die doen denken aan harde haren van melodische bezems. Zijn titels duiden op de knallen die hij uitdeelt, zoals een harde klap in het voorbijgaan, de aanschafwaarde van een raket vol hellevuur, en de onheilspellende boodschap dat alles waar je van houdt ontdaan zal worden van de ingewanden. Maar ook richt hij zijn aandacht op de ogen van actrice Meg Ryan en de hiel van Eurydice. Maar bovenal is dit album een reis door schemerige, schimmige gebieden vol bovenmenselijke klankbeelden.