The Bloom and the Blight

Tyson Vogel en Adam Stephens hebben vijf jaar gewacht om een nieuw album te maken. Dat is behoorlijk lang in indierock- of indiefolkland. Dus verwacht je een ijzersterk album waarmee ze opnieuw volop in de schijnwerpers belanden. Maar dat zal met ‘The Bloom and the Blight’ niet lukken. Door ‘Decay’ vallen de bomen in onze tuin vanzelf om, zo oeverloos zeuren doet Adam Stephens in dit nummer. ‘Broken Eyes’ en ‘Sunday Souvenirs’ zijn net niet van die bluesy getinte foute ballades waaraan zowat iedereen een hekel heeft. Toch staan er een paar nummers op die ware passie verraden. Opener ‘Halycon Days’ is er zo eentje, die zo wanhopig en boordevol woede klinkt dat een argeloze luisteraar zou denken dat hij of zij hier een pareltje van een cd in handen heeft. Maar er zitten slechts weinig zulke songs tussen. ‘Ride Away’ en ‘My Love Won’t Wait’ kunnen nog enigszins onze goedkeuring wegdragen, maar dan hebben we het zo een beetje gehad. Spaarzame drums en gitaar in wat rustiger liedjes als bijvoorbeeld ‘Winter’s Youth’, het hoeft geen probleem te zijn. Maar Stephens blijft zijn zielenleed maar uitspuwen op een manier die ons irriteert en verveelt tegelijk. We hadden weinig van deze plaat verwacht, vonden de hoes maar misleidend, en jawel: we hebben het weer eens bij het rechte eind.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
TwoGallants_TheBloomAndTheBlig
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!