Johannes Heil is een veelzijdige producer. Hij heeft een reeks snoeiharde techno- en electrohits op z’n naam staan, maar bracht ook subtieler werk uit, waaronder het zeer geslaagde ‘20.000 Leagues Under The Skin’ uit 2003. Vooral de eerste helft van ‘The Black Light’ borduurt wel enigszins voort op de dromerigere techno van dat album. ‘Scene One’ is een wat obligate ambienttrack, zoals je die vaak aan het begin van technoalbums aantreft, als om te benadrukken dat we naar meer dan een verzameling losse tracks gaan luisteren. ‘Scene Two’ is rijk gelaagde, filmische luistertechno: Heil op z’n best. Vanaf ‘Scene Three’ komt langzaam de beuk er meer in en worden de tracks steeds kaler. Subtiele soundscapes tillen deze repetitieve grooves boven de middelmaat uit, al begint bij het te simpele ‘Scene Six’ de verveling wel toe te slaan: een minimalistische knaller die het in de club wellicht goed doet, maar op zo’n album de boel onnodig ophoudt. Helaas vervliegt daarmee de magie van de sterke eerste helft en die komt in de laatste scenes ook niet meer terug, ook niet bij de Demdike Stare-achtige afsluiter.