Al bezig van 1999, een ep en drie full cd’s op zak en deelden al het podium met onder andere The Cramps, JSBX, André Williams, Jay Reatard en The Black Lips. Hun laatste plaat ‘Liquid Love’ werd door Jon Spencer geproducet en gemixt. Referenties die tellen en wij waren dan ook heel benieuwd naar deze nieuwe plaat. Als we je kunnen geruststellen: TETBB grossiert nog altijd in rammelige garagerock met invloeden van blues en punk. De plaat opent gepast met een fucked-up versie van de Brabançonne. Er wordt doorheen de plaat nog altijd wild rond zich heen geschopt in de garage. Het punky ‘Belgian State Of Frustration’ bewijst dat door middel van piepende gitaren en een pompend ritme. Of ‘My Street’ waar de geest van Jon Spencer in ronddoolt. Ook ‘Disobey’ is zo’n raggende, piepende, rudimentaire rocker waar wij wild van worden. En we kunnen hetzelfde zeggen van ‘Belgian Hero’. Maar spijtig genoeg vinden wij ook enkele stinkers op deze plaat terug. ‘Weird’ bijvoorbeeld, die zijn naam alle eer aandoet maar eigenlijk een noiserockerig niemendalletje is dat weinig om het lijf heeft. ‘The Belgian Shake’ is er nog zo een, die het op festivals zonder twijfel goed zal doen, maar die ons al gauw verveelt omdat de song er constant naast zit. Dat zal dan wel de bedoeling zijn, maar ons pak je daar niet meer mee in. ‘She Could Be My Daughter’ is een dronken rocker die zwalpt, maar hetzelfde teweeg brengt als de menselijke variant op café: je hoopt dat hij gauw vertrekt. Ook de bij momenten pedante teksten doen onze tenen krullen. Al bij al een plaat met twee gezichten dus, maar wij zijn er zeker van dat ‘The Belgians’ live opnieuw potten kan breken, ergens in een donker hol waar er veel bier wordt gemorst.