Magda Mayas en Christine Sehnaoui bespelen respectievelijk de piano en de altosax op onconventionele wijze. Beide halen geluiden uit hun akoestische instrumenten die regelmatig niet meer herkenbaar zijn. De piano klinkt ratelend, krassend, als andere instrumenten, en soms als een piano. De sax is soms herkenbaar als een sax, maar vaker niet. Mayas en Sehnaoui scheppen samen een abstracte auditieve ruimte, een omgeving waarin geluid zo nadrukkelijk is dat het bijna tastbaar lijkt. Soms zijn het hamerende, drukke en schijnbaar structuurloze kluwens van klanken, op andere momenten herhalen beide dames langere delen een bepaald geluid of een cluster van klanken. Ingetogenheid en woestheid, rust en drukte wisselen elkaar af in deze spannende en intensieve luistermuziek. Mayas brengt hier bijzondere klanken voort, zelfs in acht genomen dat zij niet de eerste is in het bespelen van het binnenwerk van de piano, het dempen en zelfs bekrassen van de snaren. Maar het is vooral de wijze waarop Sehnaoui zich met haar instrument en haar spel daarop aansluit dat mij met open mond laat luisteren. Wie op basis van deze opnamen zich op het geluid van Sehnaoui zou willen concentreren kan terecht bij Solo. Dit betreft een half uur durende opname uit 2006, gemaakt bij Steim in Amsterdam, nog door wijlen Michel Waisvisz. Ook hier de clusters van klankuitbarstingen en traag ontwikkelende (geïmproviseerde) structuren. Als ik luister naar haar zoektochten langs de microgebeurtenissen in haar instrument en de combinatie van de meest uiteenlopende geluiden die zij met haar sax kan maken, vind ik Christine Sehnaoui een van de interessantste personen in de huidige improvisatiemuziek.