Hun oorsprong ten spijt denken wij bij Raster-Noton nu niet direct aan dansmuziek. Op de releases van het label worden etiketten als post-techno geplakt, en in het werk van labelbazen Carsten Nicolai (Alva Noto) en Frank Bretschneider herkennen we inderdaad elementen uit hun techno-verleden (het klinkt bijna misdadig), maar toch zien we niet snel een dansvloer uit de bol gaan van iets als ‘Univrs’. Het is simpelweg te abstract om op te dansen. Olaf Bender, labelbaas nummer drie, komt nog het dichtst in de buurt met zijn werk als Byetone. Over de vorige plaat, Death Of A Typographer, schreven we dat hij uitgesproken ritmisch, behoorlijk toegankelijk en in zijn sterkste momenten uitermate geschikt voor de meer avontuurlijke dansvloer is. Op Symeta heeft Bender zich nog verder doorontwikkeld, weg van het typische Raster-Noton geluid, en meer richting elektro. Daarbij zijn het niet zo zeer wortels in de techno die bloot komen te liggen, maar vooral in de elektro en EBM van de jaren 1980, zoals Front 242 die maakte. Naar mate de plaat vordert, begeeft Symeta zich steeds verder bekend gebied uit. In het persbericht vallen de woorden live en rock, en de tweede helft benadert dan ook de stijl van Mika Vainios (Pan Sonic) laatste album. Helaas verlaat Bender helaas daarmee ook het geluid dat de eerste paar nummers zo aanstekelijk maakte, en het metalnummer Black Peace is dan ook niet de climax die het pretendeert te zijn. Voor onze volgende deejayset hopen we dan ook vurig op een remix 12inch van TELEGRAMM, zoals eerder ook Plastic Star gereed werd gemaakt voor de dansvloer.