Het geluid van de Warsaw Village Band wordt bepaald door een speciale viool met een opvallende akoestische galm en een nogal woest vibrato, een dulcimer met tinkelend aangeslagen snaren, krachtig slagwerk en stemmen waar je glas mee kunt snijden. Een aantal jaren geleden leek de groep op dood spoor te zitten. Twee oorspronkelijke leden verlieten de stadse dorpskapel, die Poolse traditie met geavanceerde studiotechnieken een eigentijds jasje geeft. Ze werden vervangen door een nieuwe violiste en een bassist. In deze nieuwe bezetting brachten ze de cd ‘Nord’ uit, waaruit bleek dat ze de muziek effectief nieuw leven ingeblazen hadden. Op de opvolger ‘Sun Celebration’ doen ze een paar stappen achteruit. Voor dit album hebben de Polen ver buiten de eigen grenzen gegrasduind. Mogelijk was de vaderlandse inspiratie een beetje op. Zo hoor je Indiase zang en tabla’s, de Galicische zangeres en doedelzakspeelster Mercedes Pen, en de Iraanse strijker Kayhan Kalhor. De windhaan is van rock gedraaid naar world. Dat heeft het geluid aanzienlijk verzacht. Zelfs de stemmen zijn in de studio bijgeslepen. Dat is spijtig, want het waren juist de scherpe kantjes die de groep zijn eigen karakter gaven. Het staat er allemaal helder op, maar stilistisch is het nogal onbestemd. Ze hebben ongetwijfeld de beste bedoelingen voor het welzijn van de wereld, op spiritueel en akoestisch vlak. Ze eren dit hemellichaam met een zonschijf en een maanschijf, tegenpolen die muzikaal niet echt uit de verf komen. Je kunt nauwelijks spreken van een verschil van dag en nacht. Mijn oren kunnen hun teleurstelling niet verbergen, en hangen treurig op halfstok naast mijn hoofd.