De Amerikaanse beeldend- en geluidskunstenaar Steve Roden omschrijft zijn werk als ‘lower case’, zeg maar onnadrukkelijk. Het is geluid dat subtiliteit en een stil en actief luisteren voorop stelt. Hij maakt in zijn geluidswerk gebruik van veldopnamen, gevonden voorwerpen, contactmicrofoons en effectpedalen. Deze bronnen en middelen geven hem een veelzijdig en gedetailleerd palet van tinten die zich het best laten omschrijven als sepia. In 2004 werkte hij voor het eerst samen met de Duitse elektronische musicus en videokunstenaar Frank Bretschneider, die met geestverwant Carsten Nicolai aan de wieg stond van het label Raster-Noton. Roden en Bretschneider maakten hun debuut als duo in de Parochialkirche in Berlijn. Lang werd gedacht dat de opname van dat concert verloren gegaan was. Onlangs dook die onverwacht weer op, met een opname van een repetitie waarin de twee hun opstellingen uitgeprobeerd hadden voor ze zich aan het publiek presenteerden. Dit materiaal is nu uitgekomen op de cd ‘Suite Nuit’. Het is een fijnmazig filigraan van ritmische tikken en raspgeluiden, met steeds terugkerende diepe slagen. Daardoorheen zweven lange diffuse akkoorden, flarden van gesprekken, verwaaiende fluittonen. De repetitie, op de cd na het concert geplaatst, is geen herhaling van zetten ten opzichte van het optreden. Het basismateriaal komt overeen, maar de uitwerking is ingrijpend anders. Nog steeds fijnzinnig en stil, al is dat laatste vanzelfsprekend afhankelijk van het volume waarop je de muziek afspeelt. Maar het idee was dat de twee zouden inspelen op de akoestiek van de benedenverdieping van de klokkentoren, en je mag er gerust van uitgaan dat ze het geluid zo open mogelijk gehouden hebben. ‘Suite Nuit’ is inderdaad een cd om heel aandachtig tot je te nemen. Binnen de gehoorgrens gebeurt er ongelooflijk veel, op bescheiden maar hoog niveau.