Suicide Jazz

Met vergelijkingen kun je maar beter uitkijken. De info bij ‘˜Suicide Jazz’€™ van het Franse trio Tripes deelt hen in bij Nik Bärtsch en Dawn of Midi, twee fenomenen in een gebied waar hypnotische herhaling en verstilde verbeelding elkaar raken. Je zou er eventueel nog The Necks bij kunnen halen. Het is allemaal te veel eer voor dit drietal. Wat het mist is bevlogenheid en diepgang. Wat het ook mist is verbeeldingskracht en spanning. Bas, drum en klarinet droedelen maar een eindje aan. Op kantje twee van het vinyl zingt een van de musici een lijntje mee, wat later bijgestaan door de andere; de klarinettist sluit zich uiteindelijk hierbij aan. Alles zonder veel vertoon van inspiratie. Dit zijn geen halsbrekende toeren, geen gevaar voor eigen leven. Dit is stomvervelend. Met een grote boog omheen lopen.

tekst:
René van Peer
beeld:
Tripes_Suicide_Jazz
geplaatst:
ma 4 apr 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!