Het jonge Londense electro-label Ai records biedt met Station een staalkaart van haar artiesten. Sofalofa brengt muziek waar je je Tamagotchi mee te slapen kan leggen: warme, organische electro met akoestische drums in de stijl van Plaid. Pablo Dali zorgt voor de nodige portie indietronics door een akoestische gitaar te omlijsten met electronische geluidjes en stemmige ruis. Voor zijn bijzonder mooie Contemplate nestelde hij zich in een sonisch veld vol electronische krekels. Tin-Tole-Latas Hue Song schildert een aquarellandschapje met achterwaarts afgespeelde geluiden, naïeve synths, en vochtig pruttelende beats. Michael Manning blinkt uit met het miniatuurtje Headlight: kale striemende percussie en warme toetsen over een ver verwijderde synthetisch accordeon motiefje. Traject, de obligate IJslander van dienst, manifesteert zich met Laroche en Dolson als een loggere, minder sprookjesachtige versie van zijn landgenoten Múm. Between two logs van Ascoltare (pseudoniem van Dave Henson) zou de soundtrack kunnen zijn bij een duister poppenspel van zijn naamgenoot Jim. Ongeveer de helft van de tracks op Station zijn ongeïnspireerde nummers die voornamelijk je vingervlotheid met de skip-toets trainen. De andere helft, daarentegen, doet vol nieuwsgierigheid uitkijken naar de komende releases.